Dag 145: De laatste Dag

Taiwan in 145 dagen in plaats van 150. Ons visum verloopt. We moeten gaan.
Om 145 dagen aaneen met mijn camera op zoek te gaan naar schoonheid in een wereld zo anders als de onze was een bijzondere uitdaging en een onvergetelijke levensles.
Wat heb ik hier onvoorstelbaar veel mogen leren en zien. Niet alleen over dit fantastische land met zijn hartelijke en zorgzame mensen, maar ook over mezelf.
Vele malen ben ik in op bijzondere wijze in contact gekomen met hele mooie mensen die mij in vertrouwen durfden te nemen en mee lieten kijken in het verborgen deel van hun leven hier.
Oost en West. Net zo verschillend als zwart en wit.
Keer op keer verbaasden we elkaar met ontelbare verhalen over wederzijdse gebruiken en gewoontes.
Het meest shockerende voor mijn Taiwanese medemens bleek onze desinteresse in eten. Want hier in Taiwan, hier draait alles dag en nacht om eten. Een 24uurs economie van heb ik jou daar.

Ontelbare keren ben ik door vele vreemde handen op weg geholpen omdat ik hem kwijt was, en al was het resultaat niet altijd mijn bedoeling, uiteindelijk eindigde ik toch altijd weer veilig in mijn hotel, met heel veel mooie, vaak onverwachte beelden, ervaringen en verhalen rijker.
Het vele handen- en voetenwerk omdat weinig mensen in de stad Engels bleken te spreken was eerder leuk dan lastig. Net als het Taiwanese vingertellen, wat zo verschilt van het onze en waardoor we de eerste paar keer voor zeven mensen te eten kregen in plaats van voor twee. Je moet het maar even weten. De kleine beleefdheden, zoals iets met twee handen aangeven en je niet meteen omdraaien wanneer je weg loopt zijn ingeslepen gewoontes worden.

Maar mijn hart heb ik verloren aan Tainan, de oude miljoenenstad in het zuiden van het land. Wat voel ik me er thuis en wat zal ik dat gaan missen.
Een paar hele bijzondere vriendschappen zijn daar ontstaan. Een kostbaar cadeau waar ik nooit op gerekend heb.
Een bijzondere en waardevolle tijd.
Op een hoogtepunt moet je gaan, zei mijn vader vroeger altijd. En dat is wat we doen. Terug naar huis, naar hen waar we zo van houden en die we zo gemist hebben.
Je op twee plaatsen, in twee culturen, geliefd en thuis mogen voelen, dat is een rijkdom die niet in nullen valt neer te schrijven. Dat is gewoonweg onbetaalbaar!